Op een warme winterdag staar ik vanachter mijn computer naar buiten. Ik heb de onweerstaanbare drang om iemand te interviewen. Alleen heb ik geen flauw idee wie ik daarvoor kan strikken. Politici zijn bezig met de nakende verkiezingen, de jeugd met het klimaat en BV’s met hun profilering op sociale media. En als ik daarnaast nog boeiende prooien ben vergeten, zitten die wellicht op zonovergoten terrassen te genieten van de opwarming van de aarde. Ik zucht. Het lijkt zin-en uitzichtloos, net als het zicht vanop mijn lichtbordeaux gehekt lintbalkon. Tot ik plots moet lachen om een absurditeit die mijn verbeelding passeert. “Als ik nu eens mezelf interview?”, dacht ik. Ik lach zo hard met mijn eigen zelfingenomenheid dat mijn enige blokbewoner en onderbuur, Stan, ongetwijfeld al 112 op zijn smartphone ingetoetst heeft om me van een gewisse dood te redden. Maar voor hij zou kunnen bellen word ik ongewild bloedserieus. Het overkomt me nog maar zelden maar ik begin te denken. Nog niet zo lang geleden heb ik mAF! vzw opgericht. En de oudleerlingenbond van mijn oude middelbare school heeft mij daarvoor een mooie geldprijs gegeven. Ik weet toevallig ook dat zij geregeld een tijdschrift uitgeeft. Ik meen me overigens te herinneren dat dit in de lente wordt uitgegeven. Warme winterdagen blijken vruchtbaar voor herinneringen én bevatten daarbovenop voldoende tijd voor ogen om deadlines te halen voor tijdschriften die pas in de lente verschijnen. Dat zit dus al snor. Wie weet kunnen die mensen ook nog wel iets aanvangen met een mAF! interview? Licht versuft van mijn denken kijk ik vertwijfeld weer naar buiten, vraag me nog snel even af hoe lang die verdomde kraan eigenlijk al maanden mijn uitzicht ruïneert en beslis. Ik doe het.
Dag Kris.
Hoi Kris (geeft een hand).
Ik heb al veel over jou gehoord. Blij dat ik je eindelijk mag ontmoeten.
Insgelijks!
Kan je voor de wellicht weinige mensen op deze planeet even kort vertellen waar mAF! eigenlijk voor staat en wat jullie zoal doen?
Ja hoor. Graag! Hoe meer mensen ons kennen, hoe beter. mAF! staat voor muzisch Artistieke Factorij met uitroepteken. Onze naam mag dus gescandeerd worden. mAF!(lacht) mAF!, VZW is het kersverse kindje van mezelf en Sven De Grijse. Als leerkrachten muzische vorming zijn we verbonden aan SBSO Baken te Sint-Niklaas. We werken dus al een hele tijd creatief met jongeren met een beperking. De ervaring leerde ons echter dat zij op school te weinig met kunst kunnen bezig zijn terwijl voor deze jongeren kunst net de uitlaatklep bij uitstek is. Kunst is een middel om hun stem te laten horen. Ze kunnen tonen wie ze zijn en waar ze voor staan. Via kunst ontdekken ze hun talenten en hun mogelijkheden en leren ze zich ook te uiten op maatschappelijk vlak. Kunst komt volgens ons te weinig aanbod in de schoolse ontwikkeling van jongeren en nog minder in het buitengewoon onderwijs, waar de keuze om een kunstrichting te volgen zelfs onbestaande is. We hebben dan maar besloten om niet langer de kat uit de boom te kijken en hier zelf iets aan te doen. Zo kwamen we op het mAF! idee. mAF! is een buitenschoolse inclusieve kunstenwerkplaats waar jongeren met beperking samen met jongeren zonder beperking op een ongedwongen, praktische en kwalitatieve manier artistiek kunnen bezig zijn.
Bestaat dit dan nog niet?
Er bestaan inderdaad meerdere instanties die zich bezig houden met kunst voor jongeren met beperking maar die zetten volgens ons teveel in op procesbeleving en te weinig op kwalitatieve kunst. De meeste zijn trouwens exclusief voor jongeren met beperking. Weinig inclusief dus… En de openbare instanties die zich wel richten op kwaliteitskunst, zoals academies of kunstateliers zijn voor onze jongeren te hoogdrempelig. Ze keren er meestal van terug met een degout van kunst. Het zijn trouwens onze jongeren zelf die dit alles aan het licht brachten. Na onze laatste grote schoolvoorstelling, een rap musical, hadden we een publiek evaluatiemoment met enkele leerlingen die meespeelden. Ze waren duidelijk. Ten eerste vonden ze dat ze niet in een aparte “gehandicaptenwerking” moesten gehokt worden om aan kunst te doen en ten tweede wilden ze op een kwalitatieve manier met kunst bezig zijn. En wie waren wij (Sven en mezelf) om hun ongelijk te geven? Toen ze tenslotte voor een quasi volle zaal genodigden uitschreeuwden dat ze een eigen academie wilden, besloten Sven en ik om hiervoor te gaan. Op zich was de denkoefening nog niet zo simpel. Want hoe combineren we een kwalitatieve kunstwerking die niet de infantiele “iedereen-is-een-winnaar-mentaliteit” combineert met een aanpak op maat van jongeren met beperkingen allerhande? Uiteindelijk kwamen we uit bij een praktisch gerichte werking, open kunstenwerkplaats, waar jongeren met artistieke interesses al doende kunnen leren onder deskundige begeleiding van gerenommeerde en/of ervaren kunstenaars. We zouden werken op een niet-schoolse informele manier maar kopiëren wel de setting en bepaalde werkmethodes van het buitengewoon onderwijs: veel praktijk, duidelijke info en kleine groepen waar maximaal rekening wordt gehouden met alle individuele noden van de cursisten. Momenteel werken we nog uitsluitend met jongeren met beperking maar onze bedoeling is dat we deze aanpak ook doortrekken naar jongeren zonder beperking. De liefde voor kunst zal met mensenliefde meegegeven worden! (enthousiast)
Als ik me niet vergis heeft de oud-leerlingenbond van de Broedersschool de VZW BAF! gelauwerd en niet mAF! Wat is er ondertussen gebeurd?
Inderdaad. Onze oorspronkelijke naam was BAF! BAF stond voor Baken Art Factory. Maar bij nader inzien vonden we dat die naam ons teveel bond aan de school waar Sven en ik (nog steeds) werken. Niet dat we de school niet genegen zijn, integendeel. De school staat als een blok graniet achter onze werking en steunt ons voor de volle 200%. We huren faciliteiten van de school en werken nauw met ze samen. Maar het spreekt voor zich dat elk nieuw kind een eigen naam moet krijgen die het de autonomie geeft die het verdient. En dus kozen we toch maar voor een geheel eigen naam zonder verwijzingen naar eender welk bestaand instituut.
Heeft de oud-leerlingenavond waarop jullie eregast waren dan iets teweeg gebracht?
Dat zal wel zijn!(uitgelaten) Om te beginnen waren we al zeer dankbaar voor de mooie geldprijs én dat we onze werking mochten komen voorstellen op de oud-leerlingenavond. Dat we op de koop toe zo culinair verwend zouden worden ging ons petje helemaal te boven. Het was een fantastische en bourgondische avond. Maar daar stopte het dus niet bij. De avond hield nog wel wat verrassingen in petto. Onze burgemeester (Lieven Dehandschutter) zat als oud-leerling ook in de zaal en werd ontroerd door onze voorstelling. Hij sprak me aan en beloofde ondersteuning vanuit de stad Sint-Niklaas. En of we die gekregen hebben! (brede glimlach) Ook zat er een bankdirecteur in de zaal van een CRELAN filiaal in Sint-Niklaas. Ook hij heeft een duit in ons zakje gedaan. En ook de Broedersschool zelf was lovend over ons project en stond open voor medewerking waar nodig.
Wow. Allemaal heel veelbelovend dus!
Inderdaad. Wij zijn de Broedersschool dan ook onnoemelijk dankbaar voor het geloof in ons project en de steun.
U was wellicht een opmerkelijke leerling?
(kijkt ernstig) Opmerkelijk zeker. (fronst de wenkbrauwen) Maar laten we het daar vooral niet over hebben. We houden het best vredevol. (lacht hard).
Hoe staat het nu met mAF! sinds die bewuste avond? Wat hebben jullie zoal gedaan?
Onder onze werking rekenen we drie grote luiken: workshops, eigen projecten en externe projecten. Om ons niet van meet af aan te overbelasten en om in een bepaald roulement van efficiëntie te geraken, hebben we besloten om het eerste jaar enkel en alleen onze workshopwerking op te starten. Ons startjaar staat volledig in het teken van Spiegelman, een driedimensionaal beeld dat elke omgeving waarin hij wordt gezet in zich opneemt en reflecteert. Op die manier vormt hij het symbool van integratie en aanvaarding. Dingen waar onze jonge kunstenaars dagelijks voor strijden. Bij het verschijnen van dit artikel zullen de eerste twee reeksen van 6 workshops al achter de rug zijn. De eerste reeks, beeldende kunst, werd begeleid door beeldend kunstenaar Hans Weyers, bekend van het duo Weyers & Borms. Hij creëerde met een groep jongeren het beeld Spiegelman. De tweede reeks van workshops werd begeleid door componist Michiel De Malssche die met een aantal cursisten de soundtrack maakte waarop Spiegelman aan het publiek zal getoond worden. De derde en laatste reeks van dit jaar gaat door in mei en juni. Hierin zal een podiumkunstenaar met de cursisten een act in elkaar boksen om Spiegelman te begeleiden bij zijn ronde door het land.
Ronde door het land?
Ja. We zien Spiegelman als onze mascotte, het symbool van diversiteit en artistieke inclusie. Dat is waar mAF! voor staat. En omdat het ons eerste jaar van bestaan is willen we en moeten we mAF! bij iedereen die ons horen en zien wil bekend maken. En wie is daar beter voor geschikt dan een mAF! als Spiegelman? (grijnst)
Waren de workshops tot nu toe al een succes?
Toch wel. We hebben heel bewust gekozen om onze werking stapsgewijs en met oog voor realisme op te bouwen. Het zou zonde zijn om mAF! ten gronde te richten door overmoed of overhaaste keuzes en beslissingen. We hanteren daarom een vijfjarenplan waarmee we mAF! de nodige tijd geven om uit te groeien tot een gezonde en efficiënt draaiende VZW. Alles moet stap voor stap gebeuren. Het eerste jaar staat in ons plan beschreven als een bescheiden testjaar waarin we de vraag naar artistieke workshops uitsluitend wilden aftoetsen binnen de groep van leerlingen van sbso Baken, de school waarin Sven en ik werken. Voor beide reeksen van workshops die reeds achter de rug zijn schreven er telkens een 12-tal leerlingen zich in uit alle opleidingsvormen. Daarmee zaten we dus alvast aan de verwachtingen. Als we de komende jaren ons doelpubliek verruimen en de workshops openstellen naar alle jongeren met en zonder beperking, verwacht ik dus ook meer inschrijvingen waardoor we dan op onze beurt weer meer workshops kunnen inlassen, enzovoort. Tot nu toe zitten we dus strak op schema! (steekt rechterhand in de lucht met duimtop tegen wijsvingertop)
En waren de reacties van de cursisten positief?
Ja hoor. Ze waren allemaal laaiend enthousiast. Meer dan de helft van de curstisten die deelnam aan de eerste workshopreeks schreef zich opnieuw in voor de tweede reeks. Dat zegt genoeg denk ik. (brede glimlach)
En hoe was de ervaring met de doelgroep voor de kunstenaars in kwestie?
Goeie vraag!
Dank u!
We hebben momenteel al twee ervaringen meegemaakt. Michiel heeft al met onze jongeren op school gewerkt in functie van de musical en tal van andere projecten. Voor hem liepen de workshops als vanzelf. Hij is een meesterdeskundige in het vertalen van muzikale principes naar iedereen die het leren wil. Hij gaat direct heel enthousiast aan de slag en komt al doende en met liefde voor het vakkundige experiment tot een schitterend eindresultaat. Hans had nog geen enkele ervaring met jongeren met een beperking. Hij had iets meer tijd nodig om vereenzelvigd te geraken met wat we voor ogen hadden. Hans is een heel technisch uitvoerend beeldend kunstenaar en dacht zijn technieken vlot te kunnen overbrengen op onze cursisten. Daarin botste hij geregeld op de realiteit dat veel van deze jongeren mentaal, psychisch of fysiek niet in staat waren om met bepaalde machines en toestellen te werken of om bepaalde moeilijkere technieken uit te voeren. We hebben hier dus meermaals de koppen bij elkaar moeten steken om een manier van werken te bepalen die wel realiseerbaar was. We zijn uitgegaan van de schitterende ideeën van de groep om samen met de jongeren een ontwerp van Spiegelman te maken. Met dit ontwerp zijn we met ons drie (Hans, Sven en ik) in Hans zijn atelier gedoken om het ruwe kader van Spiegelman in elkaar te boksen. Nadien hebben de cursisten dit kader bewerkt en geornamenteerd tot het beeld dat het uiteindelijk geworden is. Spiegelman bleef dus een product van de cursisten, alleen werd de zuivere techniek van houtbewerking uit handen gegeven. Toen we het hier formeel eens over waren en zagen dat deze aanpak voor deze groep jongeren haar vruchten afwierp, begon Hans zich ook steeds meer op zijn gemak te voelen tijdens de workshops. Uiteindelijk is iedereen met een goed gemoed naar huis gegaan. Het geven en nemen door beide partijen zorgt voor een consensus waar iedereen zich in kan vinden. Het gevoel iets te hebben ondernomen wat niet evident is voor ons ego weekt klaarblijkelijk bepaalde hersenstoffen los die instaan voor een gelukzalig bevredigend gevoel. Het zou politici nog kunnen inspireren voor de verkiezingen van mei. (proest het uit)
Hebben jullie het gevoel dat mAF! nu al op eigen benen staat?
Zoals ik eerder in dit interview liet vallen is mAF!, vzw een kersvers kindje. We weten allemaal dat baby’s niet kunnen stappen voor hun 12 maanden. Bij sommige duurt het wel twee jaar, zoals bij mijn oudste zoon. We zijn er ons zeer van bewust dat ook mAF! dit lot niet zal kunnen afwenden. (lacht) Stappen leer je met vallen en opstaan. De eerste jaren zullen hoofdzakelijk gericht zijn op experimenteren, uitproberen en uitzoeken maar ook evalueren. Dat zit trouwens vervat in ons vijfjarenplan. Maar hoe meer we oefenen, hoe sneller de successen zich zullen opvolgen en hoe sneller mAF! de bekendheid en de respons krijgt die zij nodig heeft om de kunst terug onder alle mensen te brengen.
Hebben jullie dan nu het gevoel dat kunst niet voor iedereen is weggelegd?
Kijk. Kunst ontstaat door actieve handelingen van mensen en is bedoeld voor mensen. Het geeft een inkijk in de (soms heel intieme en persoonlijke) gedachten en gevoelswereld van onze soortgenoten waardoor we in staat worden gesteld om ons eigen handelen te reflecteren. Kunst is in feite een sociaal bindmiddel. Het richt onze blik op zowel menselijke gelijkenissen als verschillen. Kunst leert ons omgaan met verschillende ideeën, visies, meningen en houdingen t.a.v. de wereld, doorbreekt taboes en leidt zo naar meer verdraagzaamheid. Ook niet onbelangrijk is de esthetische waarde. Kunst toont ons zelfs de lelijkste gruwelprenten op zo een manier dat we er toch naar kijken. Ze bevat volgens mij het geheim recept van een gelukkig leven: vind de schoonheid in de ellende. In alles zit een kiem van pracht, hoe omwikkeld die ook is. Eens de mens dat inzicht heeft, denk ik dat zijn draagkracht pas echt duurzaam wordt. Het is een eigenschap van kunst dat mij al van kindsbeen af aantrekt en mij sindsdien niet meer loslaat. Het zette mij zelfs aan om op latere leeftijd nog de richting kunstwetenschappen aan te vatten, waar ik nog steeds mee bezig ben trouwens. Maar als toekomstig kunstwetenschapper kom ik helaas nog steeds teveel in aanraking met de elitaire kant van de kunstwereld. De kunst die publiek gemaakt wordt en verhandeld is nog altijd in grote getale de kunst die door valide kunstenaars wordt gemaakt. Met kunst is nog steeds veel geld gemoeid en geld wordt het meest verdiend door de succesvolle mens. Op de koop toe wordt die succesvolle valide kunst nog veel te vaak toonbaar gemaakt in elitaire instituten met hoge drempels waar hoge inkomprijzen schering en inslag zijn. Met mAF! willen we duidelijk maken dat kunst er is voor iedereen. Iedereen mag met haar de liefde bedrijven en kinderen maken. Kunst is als het ware de oermoeder van alle mensen en niet alleen van zij die haar kunnen betalen want dat zou van haar een hoer maken en dat is ze niet.
Wat moet er nog gebeuren vooraleer we kunnen spreken van een volwaardige muzisch artistieke factorij?
Om te beginnen werken we ons vijfjarenplan af tot we een vlot draaiende workshop/atelierwerking lopende hebben waar alle jongeren met en zonder beperking met elkaar en met kunstenaars leren samenwerken om tot verbluffende resultaten te komen. Daarnaast willen we na verloop van tijd ook over een vaste ploeg van huisartiesten beschikken. Daaronder verstaan we zowel cursisten, jongeren als kunstenaars die zich aan mAF! willen verbinden om eigen mAFfe kunstprojecten uit te voeren of om met externe partners samen te werken om op locatie artistieke projecten mee vorm te geven. Maar om al onze ambities waar te kunnen maken moeten we eerst een stevige basis uitbouwen in de vorm van een ruime groep standvastige en enthousiaste vzw-leden om onze werking draaiende te houden, een plezante spaarboek om onze hersenspinsels mee te bekostigen en een eigen ruimte om ons zwerversbestaan een vaste eindbestemming te bezorgen. Maar we leven op hoop!
Is die stevige basis haalbaar?
Uiteraard. Alles is haalbaar zolang je er in blijft geloven, niet? Goeie vzw-leden hebben we al in gedachten. Dat is enkel een kwestie van die mensen aanschrijven en verzamelen op een bepaalde datum op een bepaalde plaats. En best met een hapje en een drankje. (lacht) Financiële middelen zijn kopzorgen van elke ambitieuze vzw denk ik. Tot nu toe kregen we wel al flink wat steun maar het zal een ongetwijfeld inspanning vragen om deze te onderhouden in de toekomst. Als ik zie hoeveel artistieke organisaties overleven op overheidssteun, lig ik niet om subsidies verlegen. Maar de steun die we ontvangen geeft mij een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik blij dat we ze krijgen. Het doet ons inzien dat onze boodschap en sociaal-artistieke visie een draagvlak hebben in onze samenleving. Anderzijds komen de subsidies vooral van departementen Welzijn en Sociale Zaken en is het mij een doorn in het oog dat mAF! als een sociaal-artistieke vereniging wordt aanzien terwijl we voor 100% een artistieke organisatie zijn. Zowel het stigma op onze jongeren als het elitarisme in de kunsten wordt door de overheden zelf in stand gehouden. We maken in de eerste plaats kunst. Of dat nu met gekroonde jongeren is of met jongeren uit kansarme gezinnen, in beide gevallen al dan niet gehandicapt, maakt voor ons geen verschil. Ideaal zou dus zijn dat we de waardige plek in de kunstenwereld innemen die we verdienen en dat we erkend worden als zuiver artistieke vereniging. Maar dat komt wel. Ik heb er vertrouwen in.
En de eigen ruimte?
(zucht) Dat is momenteel misschien wel nog het meest prangende van al. Momenteel werken we in de atelier ruimtes van sbso Baken. Dat is voor het moment goed genoeg. Maar het spreekt voor zich dat we meer ruimte nodig hebben als we willen groeien. Daarnaast vinden we (Sven en ik) het ook heel belangrijk om een eigen huis, een eigen stek te hebben voor ons kind. Een plek die we zelf kunnen inrichten naar onze esthetische normen en behoeften. Een plek die ons kind een gezicht en een identiteit geeft. Waar onze cursisten, leden en kunstenaars zich thuis voelen maar waar ook bezoekers graag naartoe komen. Een thuis die gezelligheid met schoonheid en kunst combineert.
Had je al iets in gedachten?
Goh. Niet bepaald iets concreet. Maar ik zie een groot oud pakhuis of een fabrieksgebouw voor me met verschillende ruimtes om als atelier in te richten. Idealiter moet er ook een tentoonstellingsruimte en een theaterzaal ingericht worden.
Nog eisen?
Ja hoor. In alle ruimtes moeten de technische materialen aanwezig zijn en graag willen we ook een eigen mAF! café, een concertzaal, een cinemazaal en aangename vergaderzaal om brainstorms te doen en om ledenvergaderingen te houden. (lacht hard)
Staat genoteerd! We houden jullie op de hoogte als er iets vrijkomt dat aan de eisen voldoet.
Dank u zeer. (schaterlach)
Wat is het profiel van een goed mAF!-lid? Hoe maf moet je zijn om lid te worden van de vzw?
Ik zal je vraag beantwoorden aan de hand van een casus. Recentelijk hebben we een nieuw lid aangenomen: Kristof! Kristof is onze kersverse IT’er waar hij onovertroffen in is. Dankzij hem beschikt mAF! over een eigen professionele en overigens heel esthetische website met zelfs een mAF-book, een forum waarop cursisten met leden en kunstenaars met elkaar kunnen communiceren. Maar Kristof houdt het niet bij zijn IT taak alleen. Hij denkt mee na over visie, over esthetische input en helpt de algemene werking mee draaiende te houden. Soms is hij zelfs de agenda van Sven en mij. We zouden hem nu al niet meer kunnen missen. Dat is ons beeld van een gedreven en gemotiveerd vzw-lid: inzet, plezier in wat je doet, een hart voor esthetiek en kunst en een hart voor alle jongeren die zichzelf willen uiten, ongeacht intelligentie, afkomst of wat dan ook.
Zou het iets voor mij zijn?
Voor zover ik je ken denk ik dat je een goede aanwinst voor mAF! zou zijn, Kris!
Heeft mAF! een maatschappelijke missie voor ogen? Denk je dat mAF! onze samenleving kan verrijken?
Aandachtige lezers hebben doorheen het voorbije interview ongetwijfeld onze overtuigende visie al uit mijn antwoorden gefilterd. Maar voor jou zal ik ze nog even kort op een rijtje zetten, Kris. (grijnst gemeen)
mAF! wil kunst van haar elitaire sokkel halen en toegankelijk maken voor iedereen in onze samenleving, ook zij die moeilijker aansluiting vinden in het huidige culturele veld. Jongeren met beperking moeten met jongeren zonder beperking samen aan kunst kunnen doen op een begrijpelijk en toch kwalitatief hoogstaand niveau. Zingeving aan het leven is dé maatschappelijke missie die kunst in het algemeen moet nastreven. Die missie is ook gericht aan jongeren met beperking en daarvoor hoeven geen exclusieve buitengewone kunstateliers voor te bestaan waarin elke penseelstreep als werelderfgoed wordt bestoeft om het gemoed te sussen want dat is oplichterij. Er zijn ook jongeren met beperkingen én artistieke talenten in één pakket. Zij hebben ook het recht om als kunstenaar opgeleid te worden in een inclusief klimaat. Het enige noodzakelijke is voor elke cursist de juiste code vinden om te poort naar zijn talenten te openen en mAF! is daarvoor dé cryptograaf bij uitstek! (lacht) Dat kunst volgens ons opmerkelijk bijdraagt tot levensgeluk heb ik, denk ik, al voldoende benadrukt. Maar zingeving aan het leven is uiteraard slechts één (persoonlijk) facet van onze maatschappelijke missie. Op sociaal vlak denk ik dat we veel taboes rond personen met een beperking kunnen wegnemen. Door de kunst van kunstenaars met beperking artistiek evenwaardig te stellen aan andere kunst leren we de maatschappij met evenwaardige aandacht te kijken naar de mensen achter die kunst. In hun kunst ligt de focus op hun gevoelens, ideeën en verhalen. Niet zozeer op hun beperking. Kunst houdt geen rekening met beperkingen. Het weerspiegelt elk bestaan esthetisch. Op die manier leert zij ons in één adem afstand nemen van en terugkijken op de meest uiteenlopende situaties. Spiegelman heeft dat goed begrepen. (knipoogt)
Hoe zie je mAF! over pakweg 10 jaar?
Over 10 jaar sta ik glimlachend achter de mooie stijlvolle bar van het mAF! café. Ik droog de wijnglazen schoon en kijk rond in de ruimte waar enkele jongeren met het syndroom van Down de tekst van een theaterstuk inoefenen met enkele jongeren zonder beperking onder leiding van Stijn Coninx. De rest van het café loopt langzaamaan vol voor de première van de derde mAF! documentaire die stipt om 20u begint in de cinemazaal op het eerste. Deze docu vertelt het verhaal van Belgische politici en hun doodgezwegen beperkingen. De tentoonstellingszaal achter mij wordt dan weer door twee museumgidsen, met autisme, gecontroleerd op verloren voorwerpen vooraleer ze wordt afgesloten. En om 20.30u zal er in de danszaal ook nog een laatste workshop breakdance doorgaan die gegeven wordt door de Amerikaanse topdanser RoxRite. Ik ben me ervan bewust dat het nog even zweten zal worden om alle publiek, cursisten en huisartiesten van de nodige drankjes en hapjes te voorzien maar de sfeer die de live jazz band in het café brengt maakt van al mijn zweet werelderfgoed. Wist je trouwens dat de drummer een kind is met hechtingsproblemen? Jazz drummen helpt hem zijn woede te beheersen. Knap hé?
Ik heb er alleszins een groot vertrouwen in gekregen na onze babbel, Kris. Je zult mij nog vaak zien in jullie mAF café, denk ik!
Ik hoop dat het dan niet enkel bij drinken blijft, Kris.
Als je er dan toch bent kun je wel even helpen hier en daar, niet? (lacht hard)
Dat spreekt voor zich!
Duizend maal dank voor dit prachtige interview, Kris. We hopen op hoge toppen voor mAF! Succes met alles wat je doet en tot snel!
Dank je! Tot ziens!